Najpopularniejsze transakcje ponadgraniczne to: tradycyjna umowa sprzedaży, „zakupy w Internecie”, zagraniczne sklepy wysyłkowe, kredyt konsumencki, rachunki oszczędnościowe, ubezpieczenia i inne. Do transakcji ponadgranicznych dochodzi w sytuacji, gdy dokonujemy ich poza granicami własnego państwa. Ponadto konsumenci coraz częściej korzystają z usług finansowych proponowoanych przez zagranicznych przedsiębiorców, tj. kredytów lub rachunków bieżących proponowanych przez zagraniczne banki. Transakcje takie pociągają za sobą ryzyko wystąpienia roszczeń po stronie konsumenta, wynikających bądź z niezgodności towaru z umową, bądź z niewłaściwej realizacji zobowiązań oferującego podmiotu.
Rozwiązywanie spraw i sporów transgranicznych może być w dużym stopniu utrudnione, ponieważ konsumenci nie znają przepisów i procedur obowiązujących w państwie, w którym przedsiębiorca ma siedzibę. W takich przypadkach pomoc uzyskamy w Europejskim Centrum Konsumenckim (ECK),
Plac Powstańców Warszawy 1, V piętro, pokoje: 539, 636, 638, 640, 00-950 Warszawa, tel.: 022 55 60 118, e-mail: . ECK udziela odpowiedzi na korespondencję otrzymywaną pocztą elektroniczną, która spełnia wymogi określone w Kodeksie postępowania administracyjnego. Oznacza to, że treść kierowanej do Centrum korespondencji powinna zawierać co najmniej wskazanie: osoby (imienia i nazwiska) od której pochodzą, adresu (kodu pocztowego, miejscowości, ulicy i nr domu) tej osoby, opisu sprawy, której dotyczy w treści.
Należy wiedzieć, że na poziomie europejskim kwestie sprzedaży i reklamacji reguluje: dyrektywa 1999/44/EC z 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (OJ L 171/12,7.7.1999). Powyższy dokument wyznacza minimalne standardy ochrony, co oznacza, że konsument nie może powołać się tylko na tę dyrektywę podczas dochodzenia roszczeń. Trzeba wiedzieć, że poszczególne państwa członkowskie ustanowiły różny poziom ochrony konsumenta poprzez wyznaczenie mniej lub bardziej surowych wymogów w stosunku do przedsiębiorców niż poziom zapewniony w dyrektywie. Dyrektywa dotyczy umów zawieranych między konsumentami a przedsiębiorcami. Konsumentem może być tylko osoba fizyczna, która działa w celu niezwiązanym z handlem, przedsiębiorstwem lub zawodem. Drugą stroną transakcji, przy sprzedaży konsumenckiej o charakterze transgranicznym, jest osoba fizyczna lub prawna, która sprzedaje towary w ramach swojej działalności handlowej, przedsiębiorstwa lub zawodowej.
Agata Gołaszewska - Horak